نویسنده: علی

‎‫‫کبریای توبه را بشکن پشیمانی بس است‬
‎‫از جواهرخانه‌ی خالی نگهبانی بس است‬
‎‫ترس، جای عشق جولان داد و شک جای یقین‬
‎‫آبروداری کن ای زاهد، مسلمانی بس است‬
‎‫خلق دل‌سنگ‌اند و من آیینه با خود می‌برم‬
‎‫بشکنیدم دوستان، دشنام پنهانی بس است‬
‎‫یوسف از تعبیر خواب مصریان دل‌سرد شد‬
‎‫هفتصد سال است می‌بارد! فراوانی بس است‬
‎‫نسل پشت نسل تنها امتحان پس می‌دهیم‬
‎‫دیگر انسانی نخواهد بود، قربانی بس است‬
‎‫بر سر خوان تو تنها کفر نعمت می‌کنیم‬
‎‫سفره‌ات را جمع کن ای عشق مهمانی بس است!‬

«شاعر تمام شده» اثری‌ست با شعری زیبا از «سیّد مهدی موسوی» و صدای گیرای «شاهین نجفی». در زیر متن شعر، صدا و نماهنگ کار را برایت آورده‌ام.
‎‫

نگاه می‌کنم از غم به‌غم که بیش‌تر است‬
‎‫به خیسی‌ی چمدانی که عازم سفر است‬
‎‫من از نگاه کلاغی که رفت، فهمیدم‬
‎‫که سرنوشت درختان باغ‌مان تبر است‬
‎‫به کودکانه‌ترین خواب‌های توی تن‌ات‬
‎‫به عشق‌بازی من با ادامه‌ی بدن‌ات‬
‎‫به هر رگی که زدی و زدم به حسّ جنون‬
‎‫به بچّه‌ای که توام! در میان جاری خون‬
‎‫به آخرین فریادی که توی حنجره است‬
‎‫صدای پای تگرگی که پشت پنجره است‬
‎‫به خواب رفتن تو روی تخت یک نفره‬
‎‫به خوردن ِ دم‌پایی بر آخرین حشره‬
‎‫به «هرگز»ات که سؤالی شد و نوشت: «کدام؟»‬
‎‫به دست‌های تو در آخرین تشنّج‌هام‬
‎‫به گریه کردن یک مرد آن‌ور ِ گوشی‬
‎‫به شعر خواندن ِ تا صبح بی هم‌آغوشی‬
‎‫به بوسه‌های تو در خواب احتمالی من‬
‎‫به فیلم‌های ندیده، به مبل خالی من‬
‎‫به لذّت رؤیایت که بر تن ِ کفی‌ام…‬
‎‫به خستگی تو از حرف‌های فلسفی‌ام‬
‎‫به گریه در وسط ِ شعرهایی از «سعدی»‬
‎‫به چای خوردن تو پیش آدم بعدی‬
‎‫قسم به این‌همه که در سَرم مُدام شده‬
‎‫قسم به من! به همین شاعر تمام شده‬
‎‫قسم به این شب و این شعرهای خط خطی‌ام‬
‎‫دوباره برمی‌گردم به شهر لعنتی‌ام‬
‎‫به بحث علمی بی مزّه‌ام در ِ گوش‌ات‬
‎‫دوباره برمی‌گردم به امن ِ آغوش‌ات‬
‎‫به آخرین رؤیامان، به قبل کابوس ِ …‬
‎‫دوباره برمی‌گردم، به آخرین بوسه‬

بگذار اگر این‌بار سر از خاک برآرم
بر شانه‌ی تنهایی خود سر بگذارم
از حاصل عمر به‌هدر رفته‌ام ای‌دوست
ناراضی‌ام، امّا گله‌ای از تو ندارم
در سینه‌ام آویخته دستی قفسی را
تا حبس نفس‌های خودم را بشمارم
از غربت‌ام این‌قدر بگویم که پس‌از تو
حتّا ننشسته‌ست غباری به مزارم
ای کشتی جان! حوصله کن می‌رسد آن‌روز
روزی که تورا نیز به دریا بسپارم
نفرین گل سرخ بر این «شرم» که نگذاشت
یک‌بار به پیراهن تو بوسه بکارم
ای بغض فرو خفته مرا مرد نگه دار
تا دست خداحافظی‌اش را بفشارم

چشم‌ات به‌چشمِ ما و دل‌ات پیشِ دیگری‌ست
جای گلایه نیست که این رسمِ دلبری‌ست
هرکس گذشت از نظرت، در دل‌ات نشست
تنها گناهِ آینه‌ها، زودباوری‌ست
مهرت به‌خلق بیش‌تر از جور بر من است
سهم برابر همه‌گان نابرابری‌ست
دشنام یا دعای تو در حقّ من یکی‌ست
ای آفتاب، هرچه کنی ذرّه‌پروری‌ست
ساحل جوابِ سرزنش موج را نداد
گاهی فقط سکوت سزای سبک‌سری‌ست

مگذار که عشق، به عادتِ دوست‌داشتن تبدیل شود!

مگذار که حتّا آب‌دادن گل‌های باغ‌چه، به عادتِ آب‌دادن گل‌های باغ‌چه تبدیل شود!

…عشق، عادت به دوست‌داشتن و سخت دوست‌داشتن دیگری نیست؛ پیوسته نو کردن خواستنی‌ست که خود، پیوسته، خواهان نو شدن است و دیگرگون شدن.

تازگی، ذاتِ عشق است و طراوت، بافتِ عشق. چگونه می‌شود تازگی و طراوت را از عشق گرفت و عشق، هم‌چنان عشق بماند!؟

این‌روزها سخاوتِ باد صبا کم است
یعنی خبر ز سویِ تو، این‌روزها کم است
اینجا کنار پنجره، تنها نشسته‌ام
در کوچه‌ای که عابر دردآشنا کم است
من دفتری پر از غزل‌ام نابِ نابِ ناب
چشمی که عاشقانه بخواند مرا کم است
بازآ ببین که بی‌تو در این شهر پُرمَلال
احساس، عشق، عاطفه، یا نیست یا کم است
اقرار می‌کنم که در اینجا بدون تو
حتّا برای آه‌کشیدن هوا کم است
دل در جوابِ زمزمه‌های «بمانِ» من
می‌گفت می‌روم که در این سینه جا کم است
غیر از خدا که‌را بپرستم؟ تورا، تورا
حس می‌کنم برای دل‌ام یک خدا کم است!